نقد برنامه Beast Games

برنامه جدید آمازون به نام Beast Games با کلی حاشیه همراه شده است. در سن ۲۶ سالگی، MrBeast بیشتر از هر شخص زنده‌ای در یوتیوب مشترک دارد و سومین فرد پرطرفدار در تیک‌تاک است. او نام خود را به رستوران‌ها، شکلات‌ها، اسباب‌بازی‌ها، لباس‌ها و تفنگ‌های Nerf گره زده است. شهرت او در میان جوانان به حدی است که قابل درک نیست. به طور خلاصه، او به تلویزیون خیلی کمتر از نیاز تلویزیون به او نیاز دارد. با نقد برنامه Beast Games همراه باشید. نقد فیلم وسریال های روز را در جوی استیک دنبال کنید.

نقد برنامه Beast Games

با این حال، از زمانی که این برنامه وارد مرحله تولید شد، مشکلاتی پیش آمده است. در سپتامبر، پنج شرکت‌کننده Beast Games شکایتی ۵۴ صفحه‌ای علیه شرکت تولیدی MrBeast و آمازون تنظیم کردند. آنها مدعی شدند که با بدرفتاری گسترده، پرداخت ناکافی و “آسیب‌های جدی احساسی شامل رنج، اضطراب، وحشت، خجالت و شرمساری” مواجه شده‌اند. به همین دلیل، این برنامه دیروز با کلی جنجال وارد میدان شد.

نقد فیلم The Brutalist

ماجرای این است که یک برنامه تلویزیونی می‌تواند از یک رسوایی جان سالم به در ببرد، به شرطی که محبوب باشد. به‌عنوان مثال، همه اتهامات زورگویی در Strictly Come Dancing را فراموش کردند به محض اینکه رقص شروع شد. حتی در موردی نزدیک‌تر، شرکت‌کنندگان برنامه واقع‌نمای Squid Game: The Challenge سال گذشته مدعی شدند که چنان بدرفتاری دیده‌اند که به هیپوترمی مبتلا شده‌اند. اما وقتی برنامه پخش شد و بازخورد خوبی گرفت، تمام جنجال‌ها فراموش شد. بنابراین، سؤال اصلی این است: آیا Beast Games به حدی خوب است که شکایت‌ها را از یادها ببرد؟

پاسخ به این سؤال احتمالاً بستگی به علاقه شما به MrBeast دارد. اگر طرفدار او هستید و نمایش‌های پرزرق‌وبرق او در یوتیوب را دوست دارید، این برنامه برای شما عالی خواهد بود. Beast Games اساساً نسخه استروئیدی یوتیوب است. هزار نفر برای جایزه ۵ میلیون دلاری رقابت می‌کنند، آن‌هم در قالب چالش‌هایی بزرگ مانند کشیدن کامیون‌های غول‌پیکر یا پاسخ دادن به سوالات بیهوده. اما اگر با MrBeast آشنا نیستید، ممکن است بپرسید چرا کسی درباره مردی که شبیه به شخصیت‌های حقیر به نظر می‌رسد و به‌طرزی افسرده‌کننده در تلاش برای تقلید از Squid Game است، برنامه ساخته؟

شک نکنید، این برنامه بدون Squid Game وجود نداشت. شباهت‌ها کاملاً آشکار است، تا جایی که به نظر می‌رسد مرزهای حق کپی‌رایت را زیر پا گذاشته. Beast Games یک رقابت واقع‌نما است که در آن تعداد زیادی شرکت‌کننده شماره‌دار در فضایی محدود زندگی می‌کنند و برای جایزه‌ای هنگفت که وسط اتاق قرار دارد، در چالش‌های احمقانه‌ای رقابت می‌کنند. تفاوت اصلی این است که وقتی Squid Game را دیدید، یک طنز دیستوپیایی درباره ثروتمندانی که از رنج نیازمندان سرگرمی می‌سازند را مشاهده کردید. اما وقتی MrBeast آن را دید، به نظر می‌رسد که اصلاً طنز را درک نکرده.

Beast Games دارای بی‌رحمی عجیبی است که واقعاً غیرقابل‌تحمل است. بیشتر چالش‌ها به‌صورت ایثار شخصی است؛ جایی که گروه‌هایی از شرکت‌کنندگان مجبور می‌شوند یکی از اعضای خود را قربانی کنند تا به دور بعدی راه پیدا کنند. زشتی این چالش‌ها طاقت‌فرساست. گریه، خواهش، و حتی قهرهای بزرگسالانه، آن‌هم برای جایزه‌ای که احتمالاً به دست نمی‌آید، به‌وفور دیده می‌شود. صادقانه بگویم، چنین نمایش تحقیرآمیزی به یاد ندارم.

بدتر از آن، شرکت‌کنندگان به نظر می‌رسد از قصه‌های دراماتیک و احساسی به‌عنوان یک مزیت استفاده می‌کنند؛ چیزی شبیه بدترین لحظات The X Factor. یکی پس از دیگری خود را خسته می‌کنند تا دلایل احساسی‌شان برای نیاز به پول را مطرح کنند. یکی می‌خواهد به کودکان بی‌خانمان کمک کند. دیگری می‌خواهد از فقر فرار کند. و یکی حتی ادعا می‌کند که می‌خواهد با این ۵ میلیون دلار درآمد منفعل برای تمام عمر کسب کند. این‌قدر زیاده‌روی‌ها باعث می‌شود آرزو کنید جایزه اصلی فقط کمی درک انسانی بود.

نقد فیلم سونیک 3

اما چنین چیزی برنامه جذابی نمی‌سازد. در عوض، شاهد صحنه‌ای غیرقابل‌تحمل از هزار نفر جویای توجه هستیم که خود را برای خواسته‌های نه‌تنها یک یوتیوبر، بلکه یوتیوبری که فریاد می‌زند: «همه یک قیمتی دارند!»، کوچک می‌کنند، گویی نسخه ارزان جوکر است.

راستش، Beast Games تا حدی جذاب است، اما به همان شکلی که کندن زخم جذاب است. هدف آن فقط نمایش بدترین جنبه‌های انسانی است، به بدترین شکل ممکن. به عبارت دیگر، احتمالاً ارزش شکایت‌ها را نداشت.