بررسی بازی Civilization VII

با نقد بازی Civilization VII همراه باشید. سالها پیش، زمانی که Civilization II در راه بود، تازه بهعنوان نویسنده در مجلهی بازی Edge شروع به کار کرده بودم. بهعنوان طرفدار نسخهی اول Civilization—یک شبیهساز پیچیدهی استراتژی نوبتی دربارهی ساخت امپراتوریهای عظیم در طول هزاران سال از تاریخ بشر—مشتاق بودم که نسخهی دوم را بررسی کنم. سردبیرم هم اجازه داد. خوانندهی عزیز، کاملا معتاد شدم! دو هفته بیوقفه بازی کردم و بسیاری از صفحات مجله ناتمام ماندند. نتیجه؟ یک اخطار کتبی بسیار جدی دریافت کردم! خلاصه، سری Sid Meier’s Civilization تقریبا باعث شد حرفهی نویسندگی من در زمینهی بازیها به پایان برسد—شاید به همین دلیل چهار نسخهی بعدی را بررسی نکردم. اما حالا این بازی برگشته و دیگر نمیتوانم از آن فرار کنم. باید با دشمن اغواگرم روبهرو شوم. بررسی بازی های روز را در جوی استیک بخوانید.
بررسی بازی Civilization VII
این همان بازیای است که من و هزاران طرفدار دیگر همیشه آن را شناخته و با وسواس دوست داشتهایم: یک شبیهسازی پیچیده، گسترده و جذاب که صعود امپراتوریها را از گروههای قبیلهای باستانی تا ابرقدرتهای مدرن دنبال میکند. شما بهعنوان بازیکن، شهر میسازید، منابع جمع میکنید و فناوریهای جدیدی از سوادآموزی تا شکافت هستهای را کشف میکنید. در این میان، مهاجران، بازرگانان و ارتشهای خود را برای گسترش نفوذتان میفرستید و با دیگر ملتها یا وارد صلح میشوید، یا آنها را نابود میکنید. پیروزی میتواند از طریق قدرت نظامی، نفوذ فرهنگی یا تسلط اقتصادی بهدست آید—بسته به اینکه چطور بازی کنید و به چه چیزی علاقه دارید. هیچ دو کمپینی شبیه هم نیستند.

در این نسخهی جدید که تقریبا یک دهه پس از نسخهی قبلی منتشر شده، استودیوی Firaxis تغییرات اساسی ایجاد کرده است. بزرگترین تغییر این است که دیگر در تمام کمپین، یک تمدن واحد را هدایت نمیکنید. در عوض، ابتدا یک رهبر با ویژگیهایی که تحسین میکنید انتخاب میکنید—مثلا مکیاولی حیلهگر یا کنفوسیوس خردمند—و سپس او را در سه دورهی تاریخی مجزا هدایت میکنید، در هر دوره یک تمدن متفاوت برمیگزینید. هر تمدن، واحدها و ساختمانهای منحصربهفردی دارد که لایههای جدیدی به تجربهی بازی اضافه میکند.
در اولین تجربهی من، عصر باستان را با یونان آغاز کردم، چون علاقهمند بودم که آکروپولیس را بسازم. سپس در عصر اکتشاف به نورمانها پیوستم، و سرانجام در عصر مدرن با ایالات متحده بازی را به پایان رساندم. با این تغییرات، همهچیز از بین نمیرود—تمام کشفیات و امتیازهای پیشرفت شما از دوران قبل باقی میمانند و حتی میتوانید تمام شهرهای قبلیتان را حفظ کنید. همچنین گزینهای دارید که میراثهای خاصی از گذشتهتان را به دوران جدید منتقل کنید.
این تغییرات ساختار مشخصی به بازی میدهد و از رخوتی که معمولاً بعد از چند ساعت در کمپینهای Civ رخ میدهد، جلوگیری میکند—آن لحظهای که میفهمید همسایهای فوقالعاده قدرتمند، ارتشی پنج برابر شما ساخته و هیچ شانسی ندارید. اگر در یک دوره ضعیف باشید، فقط کافی است دوام بیاورید تا دورهی بعدی برسد. این به شما فرصت میدهد اهداف و روابط دیپلماتیک خود را از نو تنظیم کنید. همچنین تمام واحدهای شما از لحاظ فناوری بهروز میشوند، پس نمیتوانید وارد عصر مدرن شوید، نیروگاه هستهای بسازید، اما همچنان با نیزه بجنگید و با اسب سفر کنید! در واقع، بازی حس یک سفر ماجراجویانه در طول تاریخ را القا میکند، نه فقط یک شبیهسازی ساده.

برای بازیکنان مدرن، تغییرات دیگری هم در نظر گرفته شده است. رهبران حالا امتیازهای ویژهای بر اساس دستاوردهایشان در شش دسته مثل فرهنگ، علم و نبرد دریافت میکنند که میتوانند آن را در درخت مهارتها خرج کنند—درست مثل یک بازی نقشآفرینی. همچنین، اهداف میراثی مانند ساخت تعداد مشخصی از عجایب جهان یا کشف دستاوردهای کلیدی علمی وجود دارند که شما را به سوی پیروزی نهایی هدایت میکنند.
سیستمهای بازی بهطور گستردهای تغییر کردهاند. دیپلماسی حالا مثل یک رقص چندلایه است که شامل واحد پول جدیدی به نام “نفوذ” میشود. شما میتوانید از آن برای برگزاری رویدادهای فرهنگی مشترک و توافقات اقتصادی استفاده کنید—یا اگر اوضاع خراب شد، انواع نیرنگ و خرابکاری را به کار ببرید. در طول سالها، رویدادهای داستانی مانند کارتهای شانس در بازی مونوپولی رخ میدهند و چالشهای طنزآمیزی ایجاد میکنند. اگر شاعری مشهور، شعری انتقادی دربارهی شما بسراید، چه میکنید؟ اگر غریبهای اسرارآمیز از شما بخواهد طوماری کهنه را رونویسی کرده و به سه تمدن دیگر بفرستید، وگرنه نفرینی وحشتناک در انتظارتان است، چه تصمیمی میگیرید؟
آیا هنوز شبیه یک بازی رومیزی دیجیتالی است؟ نه. نقشه همچنان از خانههای ششضلعی تشکیل شده، اما اکنون با رنگها و جزئیات زنده پر شده است—از کوههای صخرهای تا دریاهای خروشان و شهرهای شلوغ که با ساختمانهای باشکوه مطابق با دورهی تاریخی و تمدن مربوطه طراحی شدهاند. نبردها بهصورت درگیریهای انیمیشنی بین نیروهای کوچک اما دقیق و وسایل زرهی غرشکننده نمایش داده میشوند. بلایای طبیعی مثل سیل، گردباد و آتشسوزی در نقشه اتفاق میافتند و صحنههایی ویرانگر و تماشایی ایجاد میکنند.
یکی از نگرانیهای اصلی قبل از انتشار، کیفیت هوش مصنوعی رقبا بود، اما به نظر من همهچیز طبق معمول است. همیشه آن ملتهایی را داریم که گوشهای پنهان میشوند و بیسروصدا سفر فضایی را اختراع میکنند، در حالی که شما هنوز درگیر راهآهن هستید! و بعد، جنگطلبهایی مثل “گیلبرت دو موتیه” که با درگیریهای کوچک، دفاع شما را میسنجند، سپس بیرحمانه حمله میکنند، شهرهایتان را محاصره کرده و واحدهای پراکندهتان را نابود میکنند. البته، اگر از رقابت با هوش مصنوعی خسته شدید، همیشه میتوانید از حالت چندنفرهی کراسپلتفرم استفاده کنید و با بازیکنان واقعی روبهرو شوید. البته، قبل از انتشار فرصت تست این بخش در سرورهای عمومی را نداشتم، اما در نسخههای پیشنمایش عملکرد خوبی داشت.

و حالا، بیش از ۳۰ سال از نسخهی اصلی گذشته است، اما ما همچنان تشنگی قدرت داریم و هر ذره از این سلطهطلبی دیوانهوار را میبلعیم. برخی از طرفداران قدیمی شاید از این تغییرات ساختاری خوششان نیاید، اما Civilization VII نسخهای کاملاً مدرن از این سری است—عمیق و پیچیده، اما با تمرکز بر درام انسانی و دستاوردها بهجای یک شبکهی ریاضی از واحدهای بیروح.
بااینحال، هنوز هم هیچ چیزی در بازیهای ویدیویی لذتبخشتر از ساخت “باغهای معلق بابل”، کشف یک موقعیت عالی برای شهر جدید، یا حرکت یک ارتش مجهز به سمت پایتخت درحال سقوط دشمن نیست. بازیای که یکبار تقریباً شغل مرا نابود کرد، حالا بیصدا روزها، هفتهها و شاید ماهها از زندگی شما را میدزدد. اما خب، هیچکس در یک بعدازظهر جهان را فتح نکرده است!