بررسی Dune: Awakening
با بررسی Dune: Awakening همراه باشید. بازی Dune: Awakening سرانجام فرصتی را در اختیار طرفداران این فرنچایز قرار می‌دهد که از سال ۱۹۶۵ در انتظارش بودند. محک زدن توانایی‌های خود در برابر عناصر مرگبار سیاره آراکیس.
بازیکن باید پناهگاه بسازد، بدن خود را هیدراته نگه دارد و از کرم‌های عظیم‌الجثه شنی دوری کند تا شاید بتواند زنده بماند. حتی ایستادن در زیر آفتاب مستقیم نیز در Dune: Awakening می‌تواند مرگبار باشد، چه برسد به نیروهای امپراتوری که بدون درنگ به سمت غارتگران شلیک می‌کنند.
بررسی Dune: Awakening
با توجه به جایگاه ارزشمند این مجموعه، سخت است که انتظارات بازیکنان از Dune: Awakening را نادیده گرفت. ارزیابی بازی تنها براساس میزان وفاداری‌اش به منبع اصلی شاید نگاه کاملی نباشد، اما بی‌توجهی به انتظارات طرفداران نیز اشتباه خواهد بود.
در بررسی Dune: Awakening باید بگوییم که این اثر در برخی بخش‌ها به شکل تحسین‌برانگیزی به دنیای Dune وفادار مانده، در حالی که در بخش‌هایی دیگر، هنوز تا رسیدن به انتظارات فاصله دارد. بررسی Dune: Awakening را مطالعه کنید.
Dune: Awakening تمام نشانه‌های یک بازی بقای موفق را دارد
بررسی Dune: Awakening را با یک موضوع جالب شروع می‌کنیم. بازی Dune: Awakening تمام ویژگی‌های اصلی یک عنوان بقا (Survival) خوب را در خود دارد. از مدیریت منابع حیاتی مانند آب و پناهگاه در برابر طوفان‌های شنی گرفته تا فهرست گسترده‌ای از آیتم‌ها و ابزارهایی که می‌توان ساخت، همگی به شکلی طراحی شده‌اند که بازیکن را درگیر بقا و پیشرفت مستمر کنند. همچنین امکان شخصی‌سازی پایگاه‌ها، این فرصت را به بازیکنان خلاق و صبور می‌دهد تا سازه‌هایی چشمگیر بنا کنند.
یکی از نکات مثبت که باید در بررسی Dune: Awakening به آن اشاره کنیم، حس پیشرفت تدریجی اما ملموس آن است که حتی در ساعات ابتدایی تجربه به خوبی به چشم می‌آید. تغییر لباس‌های ابتدایی به نخستین Stillsuit، حتی اگر تنها بخش کوچکی از رطوبت بدن را حفظ کند، حس بهبود و ارتقاء قابل توجهی را منتقل می‌کند. ارتقاء سلاح‌ها نیز به همین اندازه لذت‌بخش است؛ به‌طوری که اولین شمشیر کامل، حس قدرتی خاص را به بازی‌باز می‌دهد.
تنها ایرادی که می‌توان به Dune: Awakening از منظر گیم‌پلی وارد کرد، رابط کاربری سیستم ساخت و ساز (Crafting UI) است. تمام آیتم‌های قابل ساخت به صورت نقشه‌های بی‌رنگ نمایش داده می‌شوند که در مواقع نیاز فوری (مانند لحظات نبرد و ساخت سریع کیت درمانی) می‌تواند باعث سردرگمی شود. هرچند این موضوع در زمان ساخت آیتم‌ها در شرایط امن مشکل‌ساز نیست.
در مجموع، Dune: Awakening تمام مولفه‌های پایه‌ای لازم برای یک بازی بقا اعتیادآور را در خود دارد و می‌تواند ساعت‌ها بازیکن را سرگرم کند؛ به‌طوری که حتی ممکن است وعده‌های غذایی‌اش را فراموش کند. با این حال، هرچند بازی در جذب علاقه‌مندان این سبک موفق است، اما در انتقال برخی از عناصر دنیای غنی و پیچیده Dune هنوز به طور کامل رضایت‌بخش ظاهر نمی‌شود.
آراکیس در Dune: Awakening کمتر از آن چیزی است که انتظار داشتم مرگبار باشد
بازی Dune: Awakening نمی‌تواند خطرات واقعی آراکیس را آن‌طور که در دنیای Dune توصیف شده، به تصویر بکشد
زندگی در سیاره آراکیس، طبق توصیف‌های فرانک هربرت، باید تجربه‌ای دلهره‌آور و کشنده باشد. وقتی وارد Dune: Awakening شدم، امیدوار بودم همان اضطرابی را حس کنم که هنگام خواندن صحنه‌های رویارویی پاول با کلکتور ادویه یا لحظات فرار او از شن‌کرم‌ها داشتم. البته قابل درک است که سازندگان مجبور به اعمال تغییراتی برای حفظ گیم‌پلی شده‌اند، اما باز هم کمبود حس خطر در این بازی ناامیدکننده است.
منابع آب بیش از حد در دسترس هستند و وقتی که اولین هاروستر خود را می‌سازی، تامین آب بسیار آسان می‌شود. حتی پس از اینکه چکمه‌ها و تمام وسایل خود را به شکم یک شن‌کرم باختم، چندین روز در گرمای سوزان آراکیس با پای برهنه دویدم بدون اینکه با تهدید جدی روبه‌رو شوم. مجازات بلعیده شدن توسط شای‌هولود به‌جای خود ستودنی است، اما بقیه عناصر طبیعت بازی فاقد همان میزان تهدید واقعی هستند. ایده خطرناک بودن نور آفتاب جالب است، ولی با وجود سایه‌های زیاد به‌راحتی می‌توان از آن اجتناب کرد.
رزیدنت اویل رکوییم ؛ رزیدنت اویل ۹
طوفان‌های شن یکی از معدود تهدیدهای واقعی بازی هستند که اگر آماده نباشید، می‌توانند آسیب‌زننده باشند. با این حال، پناه گرفتن زیر یک صخره یا طاق طبیعی معمولا برای محافظت از خود و وسیله نقلیه کافی است. تا زمانی که در شن‌زارهای کاملا باز نباشید، احتمالا جان سالم به‌در خواهید برد. شن‌کرم‌های عظیم که بخش نمادین سری هستند، بهترین حس خطر را القا می‌کنند و واقعا می‌توانند ترسناک باشند وقتی که نزدیک شما از دل شن‌ها سر برمی‌آورند. در این بخش بازی عملکرد درخشانی دارد، اما ای کاش می‌توانست باقی تهدیدهای طبیعی آراکیس را نیز با همین دقت و شدت به تصویر بکشد.
مبارزات تن‌به‌تن رضایت‌بخش و هماهنگ با دنیای Dune است
در ادامه بررسی Dune: Awakening باید به سیستم مبارزه‌های بازی اشاره کنیم. یکی از چالش‌های بزرگ سازندگان Dune: Awakening، تطبیق سیستم مبارزات کتاب‌های Dune با استانداردهای یک بازی ویدیویی بود. در دنیای Dune، سپرهای حفاظتی باعث می‌شوند که تیراندازی از فاصله دور تقریبا بی‌فایده باشد و مبارزات بیشتر به درگیری‌های تن‌به‌تن و استفاده از شمشیر محدود شود. با این حال، پیاده‌سازی کامل این ایده می‌توانست تعادل بازی را بر هم بزند، چرا که مقابله با چندین دشمن شمشیر به‌دست، نسبت به تیراندازی، بسیار دشوارتر است. تصمیم استودیو Funcom برای محدود کردن تعداد دشمنانی که سپر دارند و همچنین اجازه عبور مقدار محدودی از گلوله‌ها از این سپرها، تصمیمی منطقی بود.
در ادامه بررسی Dune: Awakening باید بگوییم که جایی که Dune: Awakening واقعا می‌درخشد، بخش مبارزات تن‌به‌تن است. برای شکستن سپر دشمن باید ضرباتی آهسته و دقیق وارد کنید، که این کاملاً با فضای دنیای Dune همخوانی دارد و مبارزات را از ریتم سریع و بی‌فکر اکثر بازی‌های دیگر متمایز می‌کند. قفل خودکار روی هدف‌ها و قابلیت دَش، مبارزات نزدیک را به رقصی مرگبار و تاکتیکی تبدیل کرده‌اند که لذت‌بخش است و نیاز به دقت دارد، نه صرفاً فشردن بی‌هدف دکمه‌ها.
خش تیراندازی بازی ضعیف‌ترین قسمت سیستم مبارزه است
موضوع دیگری که در بررسی Dune: Awakening باید به آن بپردازیم، سیستم مبارزه‌ها است. برخلاف بخش تن‌به‌تن، تیراندازی در Dune: Awakening حس کاملاً کلیشه‌ای و آشنا دارد. می‌توان به‌راحتی در پشت سنگرهای استراتژیک قرار گرفت و بدون زحمت، چندین خشاب گلوله به سر دشمن خالی کرد، در حالی که آن‌ها حتی نمی‌توانند واکنش مناسبی نشان دهند. این مسئله باعث شده بسیاری از نبردهایی که باید نفس‌گیر و خطرناک باشند، بیش از حد ساده و بی‌چالش شوند.
هرچند در مناطق پیشرفته‌تر بازی سطح سختی افزایش پیدا می‌کند، اما به همان نسبت هم اسلحه‌ها و سپرهای بازیکن ارتقا می‌یابند و این تعادل باعث می‌شود حس خطر چندان جدی نباشد.
ای کاش بازی تمرکز بیشتری روی نبردهای شمشیری داشت
کیفیت بالای بخش نبرد تن‌به‌تن باعث می‌شود آرزو کنید که ای کاش Funcom توجه بیشتری به این بخش می‌کرد و از تمرکز روی بخش تیراندازی می‌کاست. البته بخش گان‌پلی به‌هیچ‌وجه بد نیست، اما وقتی در کنار مبارزات شمشیری قرار می‌گیرد، به‌شدت ساده، آشنا و فاقد هویت به نظر می‌رسد. در واقع، تفاوت قابل توجه کیفیت این دو بخش، یکی از نکات اصلی است که تجربه مبارزات Dune: Awakening را دوگانه و نامتوازن جلوه می‌دهد.
جلوه‌های بصری خیره‌کننده و طراحی زیبای سیاره Arrakis در Dune: Awakening
زیبایی چشم‌نواز Arrakis، حتی با وجود کمبود خطر واقعی
هرچند سیاره Arrakis در Dune: Awakening به اندازه توصیفات رمان‌های فرانک هربرت تهدیدآمیز و کشنده به نظر نمی‌رسد، اما زیبایی آن انکارناپذیر است. منظره شکافتن شن‌ها توسط Sandwormهای غول‌پیکر، که ماسه‌ها را به اطراف پرتاب می‌کنند، به همان اندازه که هراس‌آور است، دیدنی و تماشایی نیز هست. طوفان‌های شن نیز با کیفیت بالایی طراحی شده‌اند؛ به شکلی که دید بازیکن محدود می‌شود و حس واقع‌گرایانه‌ای به آن می‌دهد، اما نه تا حدی که بازی کردن را آزاردهنده کند. حرکت شن‌ها در باد، به‌خوبی خطرناک بودن قرار گرفتن در دل این طوفان‌ها را القا می‌کند.
راه‌های خلاقانه و متنوع برای کاوش در Arrakis
بازی Dune: Awakening در زمینه اکتشاف سیاره Arrakis نیز عملکرد خوبی دارد. توانایی صعود از سطوح مختلف (تا زمانی که نوار استقامت بازیکن اجازه دهد) و همچنین وجود مهارت‌هایی مثل گجت Grappling Hook در کلاس Trooper، تنوع قابل قبولی در روش‌های حرکت در محیط ایجاد کرده‌اند. به‌خصوص وقتی این قلاب با میدان ضدگرانشی این کلاس ترکیب می‌شود، می‌توانید با سرعت بالا از موانع عبور کرده و ارتفاعات را پشت سر بگذارید.
وجود کمربندهای Suspensor نیز از دیگر نکات مثبت است. این وسیله به بازیکن اجازه می‌دهد بدون نگرانی از آسیب ناشی از سقوط، از بلندی‌ها به پایین بپرد. چنین امکانی هم باعث صرفه‌جویی در زمان می‌شود و هم باعث می‌شود گشت‌وگذار در محیط بزرگ و وسیع بازی، کمتر خسته‌کننده به نظر برسد.
ترکیب طراحی بصری عالی با یک بستر بقا قابل قبول، اما نه بی‌نقص
در مجموع در بررسی Dune: Awakening باید بگوییم که Dune: Awakening یک بازی بقا بالاتر از حد متوسط است که جلوه‌های بصری خیره‌کننده‌اش باعث می‌شود تمایل داشته باشم امتیاز بالاتری به آن بدهم. اما متاسفانه در بخش‌هایی که از یک بازی بقا در دنیای خطرناک Arrakis انتظار می‌رود، کمی عقب می‌ماند. به عنوان طرفدار Dune، منتظر چالشی نفس‌گیر برای زنده ماندن در کویرهای مرگبار بودم، اما خیلی زود خودم را در حال دویدن راحت روی شن‌های داغ و حتی ماجراجویی بی‌دغدغه در مناطق پرخطر دیدم.
با این حال، نکات مثبت بازی همچنان زیاد است، به ویژه اگر با دوستان خود تجربه‌اش کنید. شاید کسانی که آشنایی عمیقی با دنیای Dune ندارند، حتی بیشتر از بازی لذت ببرند چون انتظارات سختگیرانه طرفداران را نخواهند داشت. گرچه نمی‌توانم ناامیدی جزئی خود را از نتیجه نهایی انکار کنم، اما باز هم باید گفت که Dune: Awakening برای طرفداران سبک بقا و علاقه‌مندان به لوکیشن‌های متفاوت، تجربه‌ای ارزشمند خواهد بود.
نقاط قوت بازی Dune: Awakening
✅ گرافیک چشم‌نواز و طراحی هنری عالی
طراحی سیاره Arrakis، Sandwormها و طوفان‌های شن به شکلی خیره‌کننده انجام شده است که حس حضور در دنیای Dune را به بازیکن منتقل می‌کند.
✅ مکانیک‌های متنوع اکتشاف و جابه‌جایی
وجود تجهیزاتی مانند Grappling Hook، Suspensor Belt و قابلیت صعود از ارتفاعات باعث شده جابه‌جایی در محیط‌های وسیع بازی لذت‌بخش باشد.
✅ پیشرفت قابل‌لمس در بخش بقا
تجربه ارتقای لباس‌ها (مانند Stillsuit) و سلاح‌ها حس پیشرفت معناداری به بازیکن می‌دهد و روند بقا را جذاب‌تر می‌کند.
✅ مبارزات نزدیک (Melee Combat) وفادار به دنیای Dune
مبارزات تن‌به‌تن با سپر و شمشیر حس ویژه‌ای دارند و نسبت به سایر بازی‌ها ریتم متفاوت، دقیق و جذابی ارائه می‌کنند.
✅ تجربه چندنفره (Co-op) سرگرم‌کننده
بازی در حالت همکاری با دوستان لذت بیشتری دارد و تجربه گیم‌پلی را بهبود می‌بخشد.
نقاط ضعف بازی Dune: Awakening
❌ کم‌خطر بودن سیاره Arrakis نسبت به توصیفات رمان
بر خلاف انتظارات، منابع آب زیادند و تهدیدهای محیطی (به‌جز Sandwormها) چندان چالش‌برانگیز نیستند؛ این مسئله از حس بقا و استرس کم می‌کند.
❌ تکراری و معمولی بودن بخش تیراندازی (Gunplay)
مبارزات با سلاح گرم بسیار کلیشه‌ای و فاقد هیجان هستند و در مقایسه با مبارزات تن‌به‌تن، کم‌عمق به نظر می‌رسند.
❌ رابط کاربری نه‌چندان کارآمد در بخش ساخت و ساز (Crafting UI)
عدم وضوح کافی در نمایش آیتم‌های قابل ساخت باعث سردرگمی هنگام ساخت آیتم‌ها، به‌ویژه در شرایط اضطراری می‌شود.
❌ عدم بهره‌برداری کامل از فضای مرگبار Arrakis
نور خورشید، طوفان‌ها و سایر خطرات طبیعی به راحتی قابل مدیریت‌اند و حس واقعی تهدید محیط را به بازیکن منتقل نمی‌کنند.
❌ وابستگی زیاد به Co-op برای لذت کامل از بازی
تجربه انفرادی بازی در مقایسه با بازی چندنفره، کمتر جذاب و گاهی یکنواخت می‌شود.
