بررسی نینتندو سوییچ ۲ ؛ قربانی تاریخ نینیتندو؟
با بررسی نینتندو سوییچ ۲ همراه باشید. نینتندو سوییچ ۲ به نظر می‌رسد قربانی تاریخچه‌ی خود نینتندو شده است؛ شرکتی که طی دهه‌ها این انتظار را در ذهن مخاطب جا انداخته که هر سخت‌افزار جدیدش یا باید انقلابی باشد یا دست‌کم عجیب و متفاوت.
کنسول‌هایی مثل Wii، DS، 3DS، Wii U و خود سوییچ اصلی، همگی بر پایه‌ی نوآوری یا یک ویژگی کاملاً جدید ساخته شده بودند. نینتندو با ارائه‌ی شیوه‌های نوین بازی کردن شناخته شد، نه فقط با عرضه‌ی بازی‌های تازه. اما سوییچ ۲ در مقایسه با این پیشینه صرفا یک ارتقای تدریجی به حساب می‌آید؛ جانشینی قدرتمندتر برای کنسولی که به طرز باورنکردنی موفق بود.
بررسی نینتندو سوییچ ۲
شاید برخی افسوس بخورند که این دستگاه باز هم قرار نیست انقلابی در بازی‌های ویدیویی ایجاد کند، اما کاملا مشخص است که نینتندو بالاخره فرم‌فاکتوری یافته که با فلسفه طراحی و فرهنگ توسعه‌اش هماهنگ است. به همین دلیل، به احتمال زیاد سوییچ تبدیل به «استاندارد جدید» نینتندو شده است.
بررسی نینتندو سوییچ ۲ بر اساس آنچه که هست، نه آنچه که نیست
از این منظر، سوییچ ۲ امتیاز بالایی می‌گیرد. این کنسول دنباله‌ای خوش‌ساخت و پرجزئیات برای سوییچ است که طراحی آن با تغییرات ظریف و بهبودهای کوچک حس یک محصول گران‌تر و باکیفیت‌تر را منتقل می‌کند.
برخلاف مدل قبلی، دیگر حس «اسباب‌بازی بودن» در آن وجود ندارد؛ موضوعی که باعث می‌شود کمی در دادن آن به دست کودکان مردد باشم. اما در بسیاری جهات، این دستگاه نشان می‌دهد که سوییچ «بزرگ شده» است.
حالا واقعا با قدرت بازی می‌کنی
در بررسی نینتندو سوییچ ۲ باید بگوییم که مهم‌ترین ارتقا، قدرت سخت‌افزاری خالص است. نینتندو سوییچ هنگام عرضه در سال ۲۰۱۷ یک کنسول قدرتمند به حساب نمی‌آمد و حالا تکنولوژی به‌شدت از آن جلو زده است. همین مسئله باعث شده بود بازی‌های ترد پارتی به‌ندرت با پلی‌استیشن یا ایکس‌باکس هم‌تراز باشند، حتی پروژه‌های خود نینتندو هم جاه‌طلبانه‌تر از توان سخت‌افزار قبلی شده بودند.
رزیدنت اویل رکوییم ؛ رزیدنت اویل ۹
نینتندو سوییچ ۲ پیش از هر چیز یک ارتقای قدرت است. نینتندو قول افزایش قابل‌توجه کارایی را داده و نشانه‌های موجود در بازی‌های زمان عرضه امیدوارکننده‌اند. بازی Mario Kart World که پرچمدار کنسول است، به‌مراتب بهتر از هر چیزی روی سوییچ قبلی به نظر می‌رسد. همچنین پورت Cyberpunk 2077 نشانه‌ی مثبت دیگری است؛ هرچند بی‌نقص نیست، اما ظاهر و اجرای خوبی دارد، چیزی که روی سوییچ ۱ غیرممکن بود. با این حال، عملکرد بازی‌هایی مانند Hitman: World of Assassination به‌خصوص در حالت داک‌شده ناامیدکننده است، جایی که خبری از نرخ تازه‌سازی متغیر نیست.
سوییچ ۲ شاید بهترین سخت‌افزار بازار نباشد، اما به خوبی در کنار PS5 و Xbox Series X|S قرار می‌گیرد؛ نه در حد آن‌ها، اما دست‌کم در همان محدوده. در بازار رقابتی رایانه‌های دستی نیز جایگاه موفقی دارد و همین افزایش قدرت به خودی خود تجربه‌ی کار با اکوسیستم سوییچ را لذت‌بخش‌تر می‌کند. فروشگاه eShop به‌طور خاص از این ارتقا بهره برده و حالا روان و سریع است.
با این همه، بسیاری از ویژگی‌ها ادامه‌ی مستقیم طراحی سوییچ ۱ هستند؛ فرم‌فاکتور، رابط کاربری و حتی مشکلاتی مثل نبود فولدر و صف مدیریت دانلود. نینتندو می‌خواهد حس «خانه و آشنایی» را منتقل کند و به‌خوبی از عهده‌ی این هدف برآمده است.
طراحی سخت‌افزار: وقتی همه چیز جا می‌افتد
یکی از زمینه‌هایی که بیشترین تغییرات را داشته، طراحی فیزیکی کنسول است. کنترلرهای جدید Joy-Con بزرگ‌تر شده‌اند و روکش مات خوش‌احساسی دارند. اتصال مغناطیسی آن‌ها باعث تردیدم شده بود اما حالا کاملاً طرفدار این ویژگی شده‌ام. جدا کردن و وصل کردن Joy-Conها حالا بسیار ساده‌تر، سریع‌تر و دقیق‌تر از مکانیزم ریل قدیمی است.
قابلیت ماوس نیز به Joy-Conها اضافه شده که خوب کار می‌کند. با نصب بند مخصوص، حرکت ماوس کاملاً نرم و راحت است. حتی می‌توانید آن را روی شلوار استفاده کنید! البته فضای محدود پا اجازه دقت بالا نمی‌دهد.
با این وجود، شکل کلی Joy-Con تغییر نکرده است. هنوز هم باریک و نسبتا صاف هستند که برای دست‌های بزرگ در بازی‌های طولانی مدت مشکل ایجاد می‌کند. دستگاه‌های رقیب حالا دسته‌هایی با طراحی ارگونومیک‌تر دارند و نینتندو می‌توانست چنین گزینه‌ای را هم به شکل رسمی ارائه دهد.
جزئیات جالبی نیز اضافه شده‌اند. حالا می‌توانید Joy-Con گم‌شده را با ویبره یا صدا پیدا کنید؛ حرکتی کوچک اما هوشمندانه.
دسته‌ی Pro Controller نیز ارتقا یافته و حس محصولی پریمیوم را منتقل می‌کند. وجود دو دکمه‌ی پشت قابل‌تنظیم از نکات مثبت است، هرچند باعث می‌شود تفاوت کیفیت Joy-Conها و این کنترلر بیشتر به چشم بیاید.
پایه نگه‌دارنده (Kickstand) هم حالا مقاوم و کاربردی است؛ چیزی که در مدل قبلی بیشتر به یک شوخی شبیه بود. استفاده از آن در سفر حالا راحت و عملی است.
عمر باتری مناسب است و اضافه شدن پورت USB-C در بالای دستگاه باعث شده هنگام استفاده از پایه بتوان دستگاه را راحت‌تر شارژ کرد.
نمایشگر LCD بزرگ‌تر شده که جلوه‌ی بهتری به بازی‌ها داده، به‌خصوص در Mario Kart World. با این حال، نمایشگر OLED سوییچ ۱ کنتراست بالاتری دارد که در مقایسه مستقیم محسوس است، هرچند بزرگ‌تر بودن صفحه مزیت مهمی است. برخی کاربران از مشکل Ghosting در حالت دستی شکایت داشته‌اند که ممکن است به بازی بستگی داشته باشد.
از تصمیمات عجیب نینتندو می‌توان به HDR اشاره کرد که به‌طور پیش‌فرض فعال است و تنظیمات دقیقش در عمق منوها پنهان شده‌اند.
بازی‌ها: آینده‌ی درخشان یا شروعی آهسته؟
بازی ها نقش مهمی در بررسی نینتندو سوییچ ۲ دارند. کتابخانه‌ی بازی‌های سوییچ ۲ هنگام عرضه محدود است، اما چند عنوان شاخص دارد. Mario Kart World یکی از بهترین آثار عرضه شده است؛ پر از جزئیات و گیم‌پلی غنی که قدرت سخت‌افزار را به نمایش می‌گذارد.
Nintendo Switch 2 Welcome Tour بیشتر یک دموی تکنیکی است که می‌توانست رایگان باشد، اما برای آشنایی با قابلیت‌های کنسول مفید است.
در میان آثار ترد پارتی، نسخه‌ی ریمستر شده Bravely Default: Flying Fairy HD عالی به نظر می‌رسد. Cyberpunk 2077 نیز نمونه‌ای مناسب از اجرای خوب بازی‌های سنگین روی کنسول دستی است.
نکته‌ی بسیار مثبت، پشتیبانی کامل از بازی‌های سوییچ ۱ است. بسیاری از بازی‌ها با آپدیت رایگان روی سخت‌افزار جدید بهتر اجرا می‌شوند. Zelda: Breath of the Wild و Tears of the Kingdom حالا زیباتر و روان‌تر شده‌اند. Pokemon Scarlet & Violet نیز به لطف آپدیت‌های رایگان بهبود یافته‌اند.
البته سیستم جدید کارت‌های مجازی بازی کمی آزاردهنده است. راه‌اندازی اشتراک بازی میان کنسول‌های مختلف خانه دشوار است و محدودیت‌هایی در اتصال چند دستگاه وجود دارد.
GameChat: نینتندو بالاخره اجتماعی می‌شود؟
در بررسی نینتندو سوییچ ۲ باید بگوییم که مهم‌ترین بهبود نرم‌افزاری سوییچ ۲، ویژگی GameChat است. برخلاف اپ موبایل ضعیف نینتندو، حالا این امکان در سطح سیستم وجود دارد. می‌توانید به‌سادگی با دوستان صحبت کنید، صفحه‌ی آن‌ها را ببینید یا دوربین خود را فعال کنید.
این قابلیت با وجود مشکلات جزئی مثل تاخیر تصویر، عملکرد قابل‌قبولی دارد. گزینه‌های متنوعی برای مدیریت صدا، تصویر و اشتراک صفحه وجود دارد. امکان دیدن هم‌زمان صفحه‌ی سه دوست نیز فراهم است.
قابلیت‌های جالب دیگری نیز اضافه شده‌اند: تبدیل گفتار به متن که خوب عمل می‌کند و امکان دسترسی سریع به صفحه بازی دوستتان در eShop.
با این حال، نبود میانبر سریع به منوی دوستان کمی آزاردهنده است.
جمع‌بندی
نینتندو سوییچ ۲ ادامه‌دهنده‌ی مسیری است که سوییچ ۱ آغاز کرد؛ بدون نوآوری بزرگ، اما با بهبودهایی که کنسول را حرفه‌ای‌تر، قدرتمندتر و راحت‌تر کرده‌اند. هنوز مشکلاتی باقی مانده، اما این دستگاه به‌وضوح نقطه‌ی شروع نسل بعدی اکوسیستم نینتندو است.
