نقد سریال Secret Level

0 45 خواندن این مطلب 6 دقیقه زمان میبرد

چقدر عجیبه که اقتباس‌های ویدیویی از بازی‌ها به‌سرعت از کم‌ارزش‌ترین شکل سرگرمی به صنعتی عظیم و پر از پتانسیل تبدیل شدند. یک لحظه، پر بود از فیلم‌های Resident Evil و آثار Uwe Boll، و لحظه بعد، فیلم سوپر ماریو بروز پرفروش‌ترین فیلم سال ۲۰۲۳ شد، و سریال‌هایی مثل The Last of Us، The Witcher و Fallout جوایز امی را بردند. البته هنوز گاهی آثاری مثل Borderlands یا Five Nights at Freddy’s را داریم، اما به‌وضوح زمانه تغییر کرده است. با نقد سریال Secret Level همراه جوی استیک باشید.

فهرست محتوا

نقد سریال Secret Level

با وجود افزایش محبوبیت و کیفیت اقتباس‌های ویدیویی از بازی‌ها، هنوز فرنچایزهای زیادی هستند که دست‌نخورده باقی مانده‌اند و جهان‌های مجازی فراوانی که هنوز به رسانه‌های دیگر راه پیدا نکرده‌اند. اینجاست که نبوغ Secret Level از پرایم ویدیو خودش را نشان می‌دهد؛ یک سریال آنتولوژی انیمیشنی که توسط تیم میلر (خالق Love, Death & Robots نتفلیکس) ساخته شده است. هر قسمت این سریال یک مجموعه بازی جدید را اقتباس می‌کند و به نظر می‌رسد روشی است برای استودیوهای بازی تا بدون صرف میلیون‌ها دلار، قابلیت‌های آثارشان را آزمایش کنند.

مثل تمام آثار آنتولوژی، Secret Level هم فراز و نشیب‌های خود را دارد. در بهترین حالت، زوایای جذابی را برای کشف در دنیای این بازی‌ها پیدا می‌کند. اما در بدترین حالت، بعضی قسمت‌ها چیزی جز تبلیغات پر زرق‌وبرق برای جذب بازیکنان به این بازی‌ها به نظر نمی‌رسند.

نقد سریال Secret Level؛ این سریال درباره چیست؟

هر قسمت از Secret Level کاملاً مستقل است، به همین دلیل ممکن است مخاطبان فقط قسمت‌هایی را که مربوط به بازی‌های مورد علاقه‌شان است تماشا کنند و باقی را نادیده بگیرند. برخی از قسمت‌ها مثل داستان‌های Mega Man یا Spelunky کارتونی‌تر هستند و حتی مخاطبان جوان‌تر هم می‌توانند از آن‌ها لذت ببرند. اما قسمت‌هایی هم هستند که به دنیای خشونت‌آمیز Warhammer 40,000 یا Armored Core می‌پردازند و ممکن است حتی برخی بزرگسالان را به دلیل صحنه‌های شدیداً خشونت‌آمیز شوکه کنند.

نقد The Lord of the Rings: The War of the Rohirrim

جالب اینجاست که حتی طرفداران پر و پا قرص بازی‌ها هم احتمالاً با داستان‌هایی روبه‌رو می‌شوند که تا به حال چیزی درباره‌شان نشنیده‌اند. مثلاً بازی‌هایی مثل Crossfire و Honor of Kings در ایالات متحده به اندازه سایر نقاط جهان محبوب نیستند. Concord هم دیگر قابل بازی نیست، چون تنها چند هفته پس از عرضه از دسترس خارج شد. Exodus هم هنوز منتشر نشده است. این مجموعه جهان‌های متنوعی را به تصویر می‌کشد، اما فرمت آنتولوژی این امکان را فراهم می‌کند که طرفداران فرنچایزها یا حتی تازه‌واردها، چند دقیقه‌ای دنیای یک اقتباس سینمایی احتمالی را تجربه کنند.

داستان‌سرایی عالی؟

نباید تعجب‌آور باشد که بهترین قسمت‌ها بیشتر حول بازی‌هایی می‌چرخند که در آن‌ها خودتان داستان‌ها را می‌سازید، قسمت‌هایی که به نظر می‌رسد نگاهی گذرا به نوع روایت این بازی‌ها داشته باشیم. دو قسمت از بهترین‌های این سریال، “New World: The Once and Future King” و “The Outer Worlds: The Company We Keep” دقیقاً همین کار را می‌کنند. در اقتباس New World، ما همراه با King Aelstron (صداپیشگی شده توسط آرنولد شوارتزنگر) وارد سرزمین Aeternum می‌شویم، جایی که او تصمیم می‌گیرد فرمانروا شود، هدفی که با این حقیقت که او در این سرزمین جدید نمی‌تواند بمیرد، جالب‌تر می‌شود. New World از جنبه‌های بازی‌گونه داستان بهره می‌برد و به شوخی به قابلیت‌های respawn و ارتقاء شخصیت می‌پردازد، اما این کار را در قالب داستانی سرگرم‌کننده، گاهی خیلی خنده‌دار و با پایانی شیرین انجام می‌دهد.

قسمت The Outer Worlds نیز داستانی کاملاً پرجزئیات با یک مسیر جذاب خلق می‌کند که به‌طور اتفاقی در دنیای یک بازی ویدیویی جریان دارد. این قسمت به نوعی یادآور کوتاه فیلم Spike Jonze به نام I’m Here است و داستان آموس (با صدای بِرنُک اوکانر)، پسری ساده‌دل در یک شهر معدنی فقیر را دنبال می‌کند که نمی‌تواند دروغ بگوید. او تصمیم می‌گیرد که به عنوان آزمایشگر شرکت کند و جان خود را به خطر بیندازد تا به فلیسیتی کارو (با صدای رافی کسیدی)، دختری که به او علاقه‌مند است و در حال کار برای شرکتی است که آزمایش‌ها را انجام می‌دهد، نزدیک‌تر شود. این داستان زیباست و به‌طور شگفت‌انگیزی در عرض ۱۵ دقیقه یک داستان کامل را روایت می‌کند، با پایانی دلنشین. زیبایی قسمت‌هایی مثل این‌ها این است که نه تنها داستان‌های مستقل و جذابی در این جهان‌ها روایت می‌کنند، بلکه باعث می‌شوند بیننده بخواهد بعد از تماشای آن‌ها بازی را هم تجربه کند.

بررسی فیلم Heretic

بعضی قسمت‌ها ساز خودشان را می‌زنند

متاسفانه، بسیاری از بدترین قسمت‌های Secret Level عملاً تبلیغاتی برای بازی‌ها هستند و توجه زیادی به ساخت یک روایت مستقل نمی‌کنند. قسمت “Honor of Kings: The Way of All Things” بیشتر یک معرفی از بازی است که چند ماه پیش وارد بازار ایالات متحده شد، در حالی که “Crossfire: Good Conflict” تلاش می‌کند بینندگان را به دنیای خود وارد کند تا حس گیم‌پلی آن را نشان دهد، داستانی درباره دو طرف متضاد که هیچ‌کدام خود را “شرور” نمی‌دانند.

شاید بدترین مثال در این زمینه قسمت پایانی، “Playtime: Fulfillment” باشد که به هیچ بازی خاصی نمی‌پردازد، بلکه مجموعه‌ای از شخصیت‌های PlayStation را در یک داستان کاملاً بی‌روح قرار می‌دهد که به نوستالژی زمان‌های گذشته اشاره دارد، زمانی که بازی‌ها برای کسانی که حالا خسته شده‌اند، شادی می‌آوردند. این قسمت به وضوح به عنوان ابزاری برای فروش ایده خرید PlayStation وجود دارد و باید گفت که سونی حتی در تبلیغات واقعی خود داستان‌های هیجان‌انگیزتری نسبت به این قسمت ارائه داده است.

برخی از این داستان‌ها گاهی به نظر می‌رسد که می‌توانستند به‌راحتی ویدیوهای ابتدایی هر یک از این بازی‌ها باشند. قسمت “Concord: Tales of the Implacable” تلاش می‌کند یک معرفی شبیه به Guardians of the Galaxy با دزدی فضایی به دنیای بازی‌ای که دیگر قابل بازی نیست، ارائه دهد. “Exodus: Odyssey” سعی می‌کند داستان زیادی را در حدود دوازده دقیقه جای دهد تا بینندگان را برای بازی آینده هیجان‌زده کند، اما در نهایت داستان خیلی شلوغ و پیچیده است. این‌طور نیست که احساس این قسمت‌ها مانند یک ویدیوی معرفی بازی چیز بدی باشد، مثل قسمت “Dungeons & Dragons: The Queen’s Cradle”، اما در نهایت تمام این داستان‌ها تنها مقدمه‌ای برای داستانی هستند که اصلاً قرار نیست ببینیم.

یکی دیگر از جنبه‌های عجیب Secret Level این است که هر یک از این قسمت‌ها به نوعی خود را به عنوان مالک بعدی که ممکن است برای یک سریال کامل انتخاب شود، معرفی می‌کند. در واقع، Secret Level به شکلی شبیه به برنامه Pilot Season آمازون عمل می‌کند، جایی که بینندگان رأی می‌دادند که کدام آزمایش‌های تلویزیونی باید به سریال تبدیل شوند و به آمازون کمک کرد تا برخی از اولین موفقیت‌های بزرگ خود مانند Transparent و Man in the High Castle را به دست آورد. حالا، از طریق شرکتی که بازی Fallout را به مخاطبان وسیع‌تری معرفی کرده، گاهی این احساس ایجاد می‌شود که استودیوها در حال تلاش برای جا انداختن ایده‌هایشان برای تبدیل به سریال‌های بزرگ بعدی هستند. برای مثال، “Mega Man: Start” یک داستان منشا برای The Blue Bomber ارائه می‌دهد که به راحتی می‌تواند به عنوان مقدمه‌ای برای یک قسمت آزمایشی (Pilot) باشد، و “Sifu: It Takes a Life” آنقدر کوتاه است که به نظر می‌رسد تنها یک طعم از آنچه می‌تواند باشد را به بیننده ارائه می‌دهد.

Secret Level زمانی عالی است که از امکانات فرمت خود به بهترین شکل استفاده می‌کند

اما تماشای این دنیاها که با این سطح از آزادی به زندگی می‌آیند و دیدن امکانات آن‌ها در رسانه‌ای دیگر، خوشایند است. در قسمت “Armored Core: Asset Management”، کیانو ریوز نقش یک راننده شگفت‌انگیز مک را ایفا می‌کند، با اشاره‌های زیادی به The Matrix. با تمرکز بر جنبه انسانی این دنیا به‌گونه‌ای که بازی‌ها به آن نپرداخته‌اند، شاهد برخی از شوکه‌کننده‌ترین و عجیب‌ترین لحظات این فصل هستیم. دوباره، این برداشت از Armored Core ایده‌ای جالب است که به زندگی درآمده و بیشتر بر اساس این فکر است که “هی، چقدر جالب می‌شود اگر کیانو ریوز را در یک مک ببینیم”، تا اینکه بخواهد خود را به عنوان یک سریال احتمالی یا تبلیغی برای خود بازی به فروش برساند.

اما wildترین و بهترین مثال از در آغوش گرفتن امکاناتی که Secret Level می‌تواند به آن‌ها بپردازد در قسمت “PAC-MAN: Circle” است، که مسیرهای بازی نمادین Pac-Man را به عنوان یک دنیای جهنمی تجسم می‌کند، جایی که باید خورد یا خورده شوی، ارواح قابل بلعیدن هستند (خب، به جز چشم‌ها)، و迷 maze یک کابوس فرار ناپذیر است. هیچ قسمت دیگری در این مجموعه چنین جهش بلندپروازانه‌ای را انجام نمی‌دهد، که شخصیتی که همه آن را می‌شناسیم، به گونه‌ای دیوانه‌وار بازآفرینی کند. این قسمت به بهترین شکل ابزورد است و یک جهت کاملاً آزاردهنده است که هیچ‌گاه از Pac-Man انتظار نمی‌رفت. اما با این حال، با استفاده از فرصت برای امتحان چیزی متفاوت و بازسازی مجدد این فرنچایز محبوب در یک زمینه جدید، یکی از عجیب‌ترین قسمت‌های تلویزیونی که امسال منتشر شد، به دست می‌آید.

در نهایت، Secret Level همانطور که از یک سریال آنتولوژی انتظار می‌رود، موفق و ناموفق است، به طوری که بهترین قسمت‌ها فرصتی برای روایت داستان‌های جدید و هیجان‌انگیز درون دنیای خود می‌سازند، نه اینکه تلاش کنند بازی‌ها یا امکان اقتباس‌های خود را به بیننده بفروشند. بهترین قسمت‌ها فقط از دقایق کمی که دارند لذت می‌برند و در این فرایند، ممکن است طرفداران جدیدی پیدا کنند. ما این بازی‌ها را به خاطر اصالتشان و تلاششان برای نشان دادن چیزی جدید دوست داریم، بنابراین منطقی است که Secret Level نیز زمانی بهترین عملکرد را دارد که آزادی و جاه‌طلبی خود را در قسمت‌هایش به نمایش بگذارد.