نقد فیلم The Count of Monte Cristo
تا حالا دهها تلاش (اغلب ناکافی) برای اقتباس از داستان عظیم انتقام الکساندر دوما در فیلم و تلویزیون انجام شده، اما این تلاشها متوقف نشدهاند. این بار، تیم سازنده اقتباس دو قسمتی اخیر از «سه تفنگدار» پشت این پروژه هستند. در مقایسه با ژرار دوپاردیو در مینیسریال تلویزیونی معتبر ۱۹۹۸، پیر نینی به عنوان کنت گزینه سبکتری به نظر میرسد. او پس از ایفای نقش ایو سن لوران در سال ۲۰۱۴، این دومین نقشآفرینیاش در یک شخصیت بزرگ فرانسوی است. اما ظرافت فیزیکی و تسلط نینی چیزی متمایز به این نقش اضافه کرده است؛ حسی از آسیبپذیری زیر نقابهای متعدد و زخم روانیای که هیچوقت التیام نمییابد. با نقد فیلم The Count of Monte Cristo همراه باشید. نقد فیلم و سریال های روز را در جوی استیک دنبال کنید.
نقد فیلم The Count of Monte Cristo
طرح داستانی دوما که همچنان جذاب است، نیاز به بهبود ندارد: دریانورد جوان، ادموند دانتس (نینی)، پس از اینکه توسط دادستان فاسد ویلفورت (لوران لافیت) بهعنوان حامی بناپارت متهم و توسط دوستش فرناند (باستیان بویون)، که رقیب عشقی او برای مرسدس (آناایس دموستیه) است، خیانت میشود، بهطور ابدی در قلعه دیف، جزیره شیطانی مارسی، زندانی میشود. او با ثروتی غیرقابل تصور و آموزش مهارتهای اشرافی از سوی همسلولیاش، ابی فاریا (پیرفرانچسکو فاویو)، دوباره به جامعه اشرافی پاریس بازمیگردد، این بار بهعنوان یک اشرافی مرموز. پشت عمارت مجلل شرقشناسی و رفتار بیعیبش، آتشفشانی از انتقام شعلهور است. به عبارتی: او بتمن فرانسوی است.
کارگردانان ماتیو دولاپورت و الکساندر دو لا پاتلیر، که نویسندگان فیلمهای «سه تفنگدار» نیز هستند، جراحی لازم روی رمان دوما را با کارایی و حتی ظرافت انجام دادهاند. بهجای گستردگی داستان دوما، آنها ماجرا را بر روی دو شاگرد متمرکز کردهاند: آندره (ژولین دو سن ژان) با نگاههای خنجرگونه و شاهدخت جذاب عثمانی، هایده (آناماریا وارتولومی). روابط عاشقانه این دو طوری طراحی شده که ضربهای دردناک به خائنان کنت وارد کند.
اما سرعت تند روایت در سه پرده فیلم باعث شده که نه مضامین اصلی (انتقام در برابر عدالت؛ عقده خدایی کنت) و نه مضامین جدید (تاکید بر واقعیت پشت نقاب، که حال و هوایی مشابه عصر شبکههای اجتماعی دارد) بیش از یک اثر کمرنگ بر بیننده نگذارند.
نقد فیلم Mufasa: The Lion King
نتیجه، روایتی سریع و چشمنواز است که با بازیهای نقاب به سبک «ماموریت غیرممکن»، دسیسههای آرام در حیاطها، و گاهبهگاه شجاعتهای قهرمانانه، سه ساعت را بدون توقف برای ساندویچ بلدرچین پر میکند. بااینحال، فیلم با سبک تولیدی شبیه به آثار نتفلیکسی همراه است؛ نمایشی پر از نماهای پهپادی به عمارتهای مجلل و دویدن روی پلهها. این سبک شاید برای فروش به سرویسهای استریم مناسب باشد، اما کمتر به تلخی و لحن گوتیکی که به داستان دوما وزن میداد، نزدیک میشود.
خوشبختانه، نینی کاملاً با حالوهوای فیلم هماهنگ است. او با لذت، صحنههای تغییر قیافهای را بازی میکند که به طرز عجیبی یادآور پیتر سلرز در سری «پلنگ صورتی» است و در زبانهای فرانسوی، ایتالیایی، انگلیسی و حتی «فرانگلیش» هنرنمایی میکند. او در یک صحنه افشای تکاندهنده در ضیافتی شام باشکوه کاملاً درخشیده است. اما بازی او در کنار دموستیه، در صحنههایی که عشاق دیرینه به هم میرسند ولی نمیتوانند این را آشکار کنند، ظرافت بیشتری نشان میدهد. میکروتعبیرات چهره آنها عمق بیپایانی از احساسات را منتقل میکند. اقتباس داستان میتوانست از این ظرافت شمشیرمانند بیشتر بهره ببرد تا توازن بهتری با سرعت داستان ایجاد کند.
امتیاز IMDB فیلم The Count of Monte Cristo
7.7 از 10 در آذر ماه ۱۴۰۳
