نظرات درباره فیلم Weapons

در سال‌های اخیر، به‌نظر می‌رسد که شاهد افزایش ورود افرادی که به خاطر فعالیت در کمدی شناخته می‌شوند به ژانر وحشت بوده‌ایم. مشهورترین نمونه، جوردن پیل است که با اولین فیلم بلندش به‌عنوان نویسنده و کارگردان Get Out، برنده اسکار شد. با این حال، کوین اسمیت و بابکت گلدث‌ویت نیز به ساخت فیلم‌های ترسناک کم‌بودجه روی آوردند، جان کرازینسکی با A Quiet Place موفقیت بزرگی کسب کرد و دنی مک‌براید نیز در نگارش مجموعه جدید فیلم‌های Halloween نقش داشت. این روند نباید تعجب‌برانگیز باشد. کمدی و وحشت هر دو بر پایه ایجاد و رهاسازی تنش شکل می‌گیرند؛ چه در قالب یک شوخی و چه یک لحظه ترسناک در هر دو حالت زمان‌بندی دقیق برای بیشترین اثرگذاری ضروری است و بازی با واکنش تماشاگر بخشی کلیدی از ماجرا محسوب می‌شود. تصادفی نیست که اغلب پس از یک ترس بزرگ می‌خندیم، یا یک شوخی عالی می‌تواند ما را غافلگیر کند. فیلم Weapons از جمله فیلم‌هایی است که به این صورت شما را هیجان‌زده می‌کند.

داستان فیلم Weapons

معلمی به نام جاستین گاندی (جولیا گارنر) یک صبح وارد کلاسش می‌شود و متوجه می‌شود که به جز یک نفر، همه دانش‌آموزانش غایب هستند. شب قبل ساعت ۲:۱۷ بامداد، هفده نفر از هجده دانش‌آموز او از رختخواب برخاسته، خانه‌هایشان را ترک کرده و در تاریکی ناپدید شده‌اند. تنها دانش‌آموز باقی‌مانده، الکس لیلی (کری کریستوفر)، به‌اندازه جاستین از اتفاق پیش‌آمده سردرگم است. هفته‌ها پس از این حادثه، شهر کوچک آن‌ها هنوز پاسخی برای ناپدید شدن این کودکان ندارد. شهر علیه جاستین موضع گرفته چون او باور دارد که به نوعی در این ماجرا دخیل بوده است. یکی از اصلی‌ترین افرادی که با او مقابله می‌کند، پدر یکی از کودکان آرچر گراف (جاش برولین) است که با خشم و ناامیدی در تلاش برای کشف آنچه جاستین می‌داند، پیش می‌رود.

بخشی از جذابیت فیلم Weapons به ساختاری برمی‌گردد که کریگر برای روایت انتخاب کرده است. او بین شخصیت‌ها جابه‌جا می‌شود، رویدادها را از دیدگاه‌های مختلف نشان می‌دهد و با هر پاسخ پرسش‌های تازه‌ای پیش روی تماشاگر می‌گذارد. کریگر گفته است که از فیلم Magnolia الهام گرفته و این تاثیر در سراسر اثرش محسوس است. برای مثال، ما با شخصیت پاول مورگان (آلدن ارنرایش)، یک پلیس محلی سبیلو با تصمیمات نادرست و گذشته‌ای مبهم که به نحوی با جاستین مرتبط بوده، همراه می‌شویم؛ شخصیتی که بی‌شباهت به نقش جان سی. ریلی در فیلم پل توماس اندرسون نیست. همچنین داستان را از زاویه دید جاستین، الکس، آرچر، مدیر مدرسه جاستین (اندرو مارکوس با بازی بندیکت وانگ)، یک معتاد محلی به نام جیمز (آستین آبرامز) و چند شخصیت دیگر دنبال می‌کنیم. هر بار که زاویه دید تغییر می‌کند، کریگر با زیر و رو کردن انتظارات ما را وادار می‌کند تکه‌های پازل را از نو کنار هم بچینیم.

زک کریگر استادانه می‌داند چگونه با تنش و کمدی بازی کند

فیلم Weapons بسیاری از عناصری را دارد که پیش‌تر در Barbarian دیده بودیم؛ تغییر زاویه دید شخصیت‌ها، ایجاد تعلیق تدریجی که تماشاگر را در لبه صندلی نگه می‌دارد، بازی با تصوراتمان از آنچه قرار است پشت پیچ بعدی رخ دهد، و حتی لحظات ناآرام‌کننده در زیرزمین. اما این‌بار فیلم Weapons همه این عناصر را به سطحی تازه و بالاتر می‌برد و تماشای مهارت کریگر در هماهنگ کردن اجزای این روایت، واقعا شگفت‌انگیز است. این اثر، در بسیاری از جنبه‌ها داستانی درباره یک اجتماع و چگونگی شکل‌گیری یا فروپاشی آن است. به همین دلیل، کریگر ناچار است روایت را از دیدگاه‌های متعددی بیان کند. هر بار که این جابه‌جایی رخ می‌دهد، هیجان تازه‌ای ایجاد می‌شود و ساختار فیلم باعث می‌شود که تماشای مجدد آن حتی لذت‌بخش‌تر از تجربه نخست باشد.

بهترین فیلم های ترسناک تاریخ از دید متاکرتیک

تاثیرپذیری‌های کریگر در فیلم Weapons آشکار اما کاملا بجا هستند. حس بی‌اطمینانی ناشی از گم‌شدن کودکان و ترسی که شهر را به واکنش وامی‌دارد یادآور فیلم Prisoners اثر دنی ویلنوو است که خود کریگر نیز به آن به‌عنوان منبع الهام اشاره کرده است. همچنین ارجاعات مستقیم به The Shining در برخی از هولناک‌ترین لحظات فیلم به چشم می‌خورند. این‌ها نه ضعف، بلکه نقطه قوت اثر هستند زیرا آشکار است که کریگر الهامات خود را از کجا می‌گیرد و تماشای پیوند این ارجاعات پراکنده برای ساخت اثری تازه و شاخص در ژانر وحشت، لذت‌بخش است.

همانند Barbarian، کریگر در استفاده از جای‌گذاری دوربین برای ایجاد لحظاتی با تنش تقریبا غیرقابل تحمل مهارت بالایی دارد. همکاری او با لاکین سیپل، فیلم‌بردار آثار Everything Everywhere All at Once و Beef باعث شده بازیگران اغلب در قاب‌های نزدیک قرار گیرند تا ما هم‌زمان با آنان از محیط اطراف بی‌خبر بمانیم. در مواقع دیگر، دوربین ما را در جایگاهی قرار می‌دهد که تنها ما می‌دانیم خطری در کمین است، اما شخصیت‌ها بی‌اطلاع‌اند. هر موقعیت، فرصتی تازه برای بازی با دانسته‌ها و نادانسته‌های ماست و نحوه کارگردانی کریگر نقش کلیدی در حفظ این معما دارد.

بازیگران فیلم Weapons ؛ جامعه‌ای جذاب با دیدگاه‌های متفاوت

هر شخصیت تازه‌ای که در فیلم Weapons دنبال می‌کنیم حال‌وهوای داستان را تغییر می‌دهد. جولیا گارنر در اینجا یک قهرمان عالی برای ژانر وحشت ارائه می‌کند؛ غافلگیری خوشایندی پس از The Wolf Man امسال. هرچند او در The Royal Hotel (۲۰۲۳) نیز نوع دیگری از وحشت را به شکلی درخشان اجرا کرده بود. او بیش از هرکس دیگری به دنبال پاسخ است، اما گاهی پا را فراتر از مرزهای مجاز برای یافتن آن‌ها می‌گذارد تا جایی که حتی تماشای حرکت او در این جهان به‌تنهایی کافی است تا تماشاگر را در تنش نگه دارد.

جاش برولین نیز در نقش «آرچر» بازی درخشانی ارائه می‌دهد؛ مردی که با ابزار و سرنخ‌های اندک، تلاش می‌کند حقیقت را پیدا کند. آرچر را می‌توان نسخه آرام‌تر شخصیت «للوئلین ماس» از فیلم No Country for Old Men دانست؛ کم‌حرف، اما همیشه در حال سنجیدن بهترین نقشه‌ها.

Weapons فیلمی با چندین شخصیت اصلی است که با وجود ساختار اپیزودیک خود هر بخش آن به یک اندازه هیجان‌انگیز و برای پیشبرد معما حیاتی است. این اثر ویترینی عالی از توانایی بازیگرانی مانند آلدن ارنرایک، آستین آبرامز و بندیکت وانگ ارائه می‌دهد؛ اما یکی از درخشان‌ترین نقش‌ها متعلق به کری کریستوفر در نقش «الکس» است. همان پسربچه‌ای که جا مانده.

بخش زیادی از روایت او به خواندن آنچه در ذهنش می‌گذرد از طریق نگاه و واکنش‌هایش وابسته است و برای بازیگری چنین جوان، این اجرا فوق‌العاده است. بااین‌حال، بهترین بازی فیلم را امی مدیگان ارائه می‌دهد؛ نقشی که بدون فاش کردن جزئیات، باید گفت کاملا برای پیشبرد داستان حیاتی است و یکی از عجیب‌ترین و به‌یادماندنی‌ترین نقش‌آفرینی‌های اخیر ژانر وحشت را رقم می‌زند.

کریگر همچنین گروهی از بازیگرانی را به کار گرفته که بیشتر به خاطر استعداد کمدی‌شان شناخته می‌شوند؛ اما در اینجا به‌خوبی از آن‌ها استفاده می‌کند. جون دایان رافائل در نقش کوتاه اما سرگرم‌کننده‌ای ظاهر می‌شود و توبی هاس به‌عنوان رئیس پلیسی که صرفا می‌خواهد بهترین کار ممکن را انجام دهد، لذتبخش است. بخش مربوط به «جیمز» با بازی آبرامز گاهی آن‌قدر مضحک است که حتی خنده‌دار بودنش نیز دشوار می‌شود در حالی که ویت‌مر توماس در نقش پدر الکس، با وجود حضور کوتاه، به‌خصوص در صحنه‌های مشترک با پسرش، ماندگار است. انتخاب بازیگران در سراسر فیلم بی‌نقص است و با توجه به اینکه روند انتخاب تقریبا از ابتدا دوباره آغاز شد، نتیجه نهایی حتی تحسین‌برانگیزتر است.

فیلم Weapons به‌عنوان دومین فیلم ترسناک زک کریگر، اثری خلاقانه، هوشمندانه و رضایت‌بخش است. شیوه‌ای که او هم‌زمان با ژانر وحشت و کمدی بازی می‌کند، نشان می‌دهد که کریگر فیلمسازی فوق‌العاده و هیجان‌انگیز در حال ظهور است و نه فقط در ژانر وحشت. او در همین یک فیلم، معمایی پرکشش خلق می‌کند، تعدادی از هولناک‌ترین لحظات سینمایی سال را به تصویر می‌کشد و درعین‌حال، خنده‌هایی بزرگ و غافلگیرکننده به مخاطب هدیه می‌دهد؛ همه این‌ها به پایانی تیره و تماشایی ختم می‌شوند. Weapons در هرآنچه قصد انجامش را دارد بلندپروازانه عمل می‌کند و شگفت آنکه کریگر همه را با مهارتی چشمگیر به سرانجام می‌رساند.