نقد فیلم witches
این فیلم شخصی و جستارنویسانه از الیزابت سانکی با روایت احساسی اما دقیق، تجربه‌ای عمیق از افسردگی پس از زایمان و ارتباط آن با اساطیر جادوگری را به تصویر می‌کشد. سانکی با نگاه مستقیم به دوربین از مبارزه‌اش با اضطراب و افسردگی پس از تولد پسرش در سال ۲۰۲۰ و دوران همه‌گیری کووید می‌گوید. او پس از چندین مراجعه به اورژانس و بحران‌های جدی، سرانجام در بخش ویژه روان‌پزشکی مادران و کودکان بستری شد. با نقد فیلم witches همراه جوی استیک باشید.
نقد فیلم witches
او می‌گوید توانست با کمک درمان و حمایت سایر مادران بهبود یابد و این پیوند را شبیه به تشکیل گروه‌های جادوگران در تاریخ می‌داند. فیلم علاوه بر روایت شخصی سانکی، داستان دوستان، فعالان و متخصصانی را نیز در بر می‌گیرد، از جمله کسانی که گروه‌های حمایتی ایجاد کرده‌اند، «سوفیا دی مارتینو» بازیگر سریال Loki و پزشکی که خود درگیر علائمی شد که سال‌ها بیمارانش را برای آن‌ها درمان می‌کرد و مجبور بود به دیگران ثابت کند که توهمی ندارد و واقعاً پزشک است.
سانکی با ترکیب هوشمندانه صحنه‌هایی کوتاه از فیلم‌های مختلف درباره جادوگران، مادران تازه‌کار و زنانی که با بحران‌های روانی دست‌وپنجه نرم می‌کنند، فضای کافکایی از پارانویا و سرکوب پدرسالارانه را به شکلی استادانه به تصویر می‌کشد. این برش‌ها شامل فیلم‌هایی با موضوع جادوگری مانند Häxan (1922)، Witchfinder General (1968)، Rosemary’s Baby (1968) و The Witch (2015) هستند. همچنین صحنه‌هایی از Girl, Interrupted (1999)، The Snake Pit (1948) و Jane Eyre (1943) نیز برای بررسی موضوعات مرتبط با سلامت روان به کار گرفته شده‌اند.
در مجموع، این اثر نمونه‌ای قدرتمند از تکنیک مونتاژ موزاییکی است که با استفاده هوشمندانه از قوانین حق نشر و بهره‌گیری از اصل «استفاده منصفانه»، سبکی منشوری و تحریک‌آمیز از سینما را ارائه می‌دهد که به شکلی کاملاً مدرن و قرن بیست‌ویکمی است.
