نقد فیلم و سریال

نقد فیلم Den of Thieves 2: Pantera

با نقد فیلم Den of Thieves 2: Pantera همراه جوی استیک باشید. خب، شاید فیلم‌های Den of Thieves برای من مناسب نباشند. فیلم سال ۲۰۱۸ کریستین گودگاست که ثابت می‌کند Heat اثر مایکل مان را دیده است، طی سال‌ها یک طرفدار فرقه‌ای پیدا کرده که من زیاد درکش نمی‌کنم.

این سردرگمی با Den of Thieves 2: Pantera ادامه پیدا می‌کند؛ دومی که دوباره به چاه ایده‌های فیلم اول در اروپا نقب زده است. Den of Thieves با مدت‌زمان ۱۴۰ دقیقه‌ای خود مشکل بزرگی دارد و دنباله آن نیز با ۱۴۴ دقیقه به همان اندازه خسته‌کننده است. فیلم گودگاست تقریباً به شکلی مصنوعی برنامه‌ریزی‌شده به نظر می‌رسد، با پایبندی زیاد به کلیشه‌های فیلم‌های سرقت، اما نمی‌تواند با جذابیت‌های رفاقتی میان پلیس‌ها و دزدهایی که مشکلات مرزی دارند، قلب ما را تسخیر کند. نقد فیلم و سریال های روز را در جوی استیک دنبال کنید.

نقد فیلم Den of Thieves 2: Pantera

جرارد باتلر دوباره در نقش نیکلاس “نیک بزرگ” اوبرایان بازمی‌گردد؛ افسری از اداره کلانتر لس‌آنجلس که تازه از همسرش جدا شده و علاقه‌ای به کنار گذاشتن ماجرای سرقت از بانک مرکزی ندارد. دزدی به نام دانی ویلسون، با بازی اوشی جکسون جونیور، هنوز آزاد است، اما این بار فعالیت‌هایش بین‌المللی شده‌اند.

اصرار نیک او را به نیس فرانسه می‌کشاند، جایی که دانی درگیر یک نقشه سرقت دیگر مرتبط با مافیای پلنگ می‌شود. دانی، جووانا (با بازی اوین احمد)، اسلاوکو (سالواتوره اسپوزیتو)، و سایر اعضای گروه برای نفوذ به بزرگ‌ترین بورس الماس جهان نقشه می‌کشند — مگر اینکه نیک بتواند دخالت کند. چه کسی به قلمرو قضایی نیاز دارد وقتی که “نیک بزرگ” اوبرایان هستی؟

دنباله گودگاست به اندازه قسمت اول پرهیاهو و رنگارنگ نیست. فیلم همان چیزی را ارائه می‌دهد که وعده داده، اما محصول کمی کهنه به نظر می‌رسد.

Den of Thieves 2: Pantera مجموعه‌ای از کلیشه‌های پیچیده سرقت را با لهجه فرانسوی ارائه می‌کند، که هرچه فیلم به نقاط عطف اجتناب‌ناپذیرش نزدیک‌تر می‌شود، بیش‌ازپیش خسته‌کننده می‌گردد.

نیک به‌طور ناگهانی در نیس به دنبال دانی است، همراهان به یکدیگر خیانت می‌کنند، و رئیس‌های مافیا تهدید می‌کنند که اگر اموالشان برنگردد مجازات‌هایی در انتظار است — این داستان را قبلاً دیده‌اید. البته این موضوع لزوماً مرگبار نیست. The Town، The Italian Job و حتی آن قسمت از Rick and Morty که با کلیشه‌های سرقت سر و کار دارد هم همین قواعد را دنبال می‌کنند. تفاوتشان در چیست؟ در شیطنت جزئیاتشان.


جرارد باتلر و اوشی جکسون جونیور نمی‌توانند این تریلر جنایی را ارتقا دهند



Den of Thieves 2: Pantera بر پویایی تقابلی جرارد باتلر و اوشی جکسون جونیور با گروه بازیگری کوچک‌تری تکیه دارد، که همین خود به یک مانع جدی تبدیل شده است. لبه‌های شخصیت سرکش نیک نرم‌تر شده و ارتقای دانی به شخصیت “ضدقهرمان” اصلی از نقاط قوت قبلی او می‌کاهد.

این دو بازیگر توانمند هستند، اما جذابیت مغناطیسی لازم بین شخصیت‌های نیک و دانی وجود ندارد، که برای یک تریلر رقیب-رفیق اهمیت بالایی دارد. در چندین صحنه‌ای که این دو با هم حضور دارند، دیالوگ‌ها بیشتر شبیه انجام مکالمه‌ای مکانیکی هستند تا چیزی پویا و زنده. به نظر می‌رسد باتلر و جکسون جونیور در نقش‌هایشان در Den of Thieves اشتیاق کمتری دارند، که این مسئله به شکایت کلی‌تری درباره تمام تجربه فیلم تبدیل می‌شود.

نقد فیلم Den of Thieves 2: Pantera

نقد فیلم Timestalker

با این حال، گودگاست به وضوح می‌داند چگونه صحنه‌های دلهره‌آور سرقت و فرار را فیلم‌برداری کند. ماشین‌ها با سرعت در بزرگراه‌های کوهستانی بی‌نظارت ویراژ می‌دهند و تیراندازی‌های سریع رخ می‌دهند. وقتی دزدها روی سقف‌ها و تنها با کمک یک میله فولادی حرکت می‌کنند، نفس در سینه‌تان حبس می‌شود.

فیلم‌برداری Den of Thieves 2: Pantera که توسط تری استیسی انجام شده، در مقایسه با بسیاری از فیلم‌های این زیرژانر حرفی برای گفتن دارد، حتی اگر تصاویر واضح نتوانند سطح هیجان را افزایش دهند. پورشه‌ها، دسته‌های پول، و کت‌وشلوارهای شیک، وجه تجملی حرفه‌های غیرقانونی را نشان می‌دهند، در حالی که تمهیدات “کم‌تکنولوژی” برای غیرفعال کردن سیستم‌های امنیتی، به طرز جالبی از ظرف‌های بستنی برای مسدود کردن حسگرها استفاده می‌کنند. همه چیز در ظاهر همان چیزی است که باید در یک فیلم درباره ریسک‌های خطرناک برای دستمزدهای عظیم باشد، اما زیبایی تنها در سطح باقی می‌ماند.

«Den of Thieves: Pantera» تنها نیمی از مواقع کارایی دارد

بررسی Den of Thieves 2: Pantera



یا شاید هم زیبایی در چشم بیننده است. همان افرادی که با شور و هیجان Den of Thieves را تماشا کردند، احتمالاً جذب جذابیت‌های خونسردانه Den of Thieves 2: Pantera خواهند شد. وقتی نیک و دانی در یک کلاب شبانه حسابی مست می‌شوند و وسط خوردن شاورما درد و دل می‌کنند، سختی و جدیت فیلم از بین می‌رود.

وقتی نقشه‌ها با چالش‌ها روبه‌رو می‌شوند، راحتی پیش‌بینی‌پذیری در دستیابی به اهداف جای خود را به هیجان ناشناخته‌ها می‌دهد. در ۵۰ درصد از Den of Thieves 2: Pantera که گودگاست خطوط را سبز پولی رنگ‌آمیزی می‌کند، هیجان واقعی است. اما آن ۵۰ درصد دیگر، جایی که ما به‌زور تا خط پایان کشیده می‌شویم، بی‌تفاوت به ماجراجویی‌های دزدی در لباس‌های شیک؟ انگار گودگاست الهامش را از کتابچه‌های “۱۰۱ نکته” درباره دیالوگ‌های قهرمانان اکشن، زوایای درام سرقت، و پویایی تیم‌های جنایتکار می‌گیرد.

نقد فیلم والاس و گرومیت: انتقام پرندگان

واقعا جای تأسف است. Den of Thieves 2: Pantera ظاهر جذابی دارد، اما با شروع صحبت، توهم را خراب می‌کند. باتلر و جکسون جونیور نمی‌توانند وزن داستان را به دوش بکشند و توسعه شخصیت‌ها نیز به بازیگران فرعی فرصتی برای کمک نمی‌دهد. همان‌طور که درباره Den of Thieves گفتم، اگر این دنباله مدت‌زمانی فشرده‌تر، حدود ۱۰۰ دقیقه، داشت، شاید لحن نقد من متفاوت بود.

اما در وضعیت فعلی و با در نظر گرفتن مشکلاتی که در بالا اشاره شد، Den of Thieves 2: Pantera دنباله‌ای به طرز دردناکی طولانی است که احتمالاً باید همانند قسمت اول، حیات دوم خود را در نتفلیکس پیدا کند. شاید تماشای آن به‌عنوان یک سرگرمی پس‌زمینه برای مخاطبانی که توجه کمتری دارند، نتایج بهتری به همراه داشته باشد.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا